Grzyby drożdżopodobne stanowią naturalną florę, tzw. fizjologiczną człowieka. Obecne są w niewielkiej ilości przede wszystkim w obrębie błony śluzowej jamy ustnej, przewodu pokarmowego, pochwy i na skórze. W warunkach prawidłowych nie powodują objawów chorobowych. Wynika to przede wszystkim z obecności miejscowych mechanizmów obronnych. Zalicza się do nich kwaśny odczyn wydzieliny, złuszczanie, odnowa nabłonka i ewakuacja śluzu.

Wolne kwasy tłuszczowe, inne substancje produkowane przez organizm, złuszczanie powierzchowne naskórka i sprawny układ odpornościowy hamują rozwój zakażenia grzybami drożdżopodobnymi, których głównym gatunkiem jest Candida albicans. Przełamanie bariery ochronnej przez czynniki wewnątrz- i zewnątrzpochodne doprowadzić może do rozwoju zakażenia.

Zwiększona wilgotność spowodowana przegrzaniem, zaniedbania higieniczne i mikrourazy należą do czynników predysponujących do zwiększonego namnażania się drożdżaków,

Charakterystycznym objawem zakażenia grzybami drożdżopodobnymi błony śluzowej jamy ustnej to biały nalot „nałożony” na powierzchnię błony śluzowej przypominający „ścięte mleko”. Zwykle towarzyszy pieczenie i bolesność. W przypadku pochwy i sromu towarzyszą upławy a dolegliwości subiektywne to świąd i pieczenie. Podobne objawy występują u mężczyzn, u których stan zapalny dotyczy żołędzi i/lub napletka.

U części chorych można zastosować leczenie miejscowe. W przypadkach opornych na leczenie miejscowe, w nawrotowej drożdżycy lub u chorych na cukrzycę wskazane jest leczenie doustne. Zalecane jest stosowanie itrakonazolu lub flukonazolu. Dawkę i czas leczenia określa lekarz. Niezwykle istotne w zakażeniach narządów płciowych jest jednoczesne leczenie partnerów seksualnych.